روایتی از بانوی باکرامت قم اعلام برنامه‌های دهه کرامت ۱۴۰۴ در حرم مطهر رضوی با شعار «ایرانِ امام‌رضا(ع)» + فیلم فرصتی برای آشنایی نسل جوان با راه شهدا الگوهای قرآنی و رهنمودهای دینی برای رشد معنوی زنان | در مسیر تعالی و بندگی باش ثبت‌نام ۵ هزار ایثارگر در کاروان‌های حج ۱۴۰۴ برگزاری پویش ملی سراج‌الله در شب میلاد امام‌رضا(ع) در دهه کرامت ۱۴۰۴ مدیر امور خدمه حرم مطهر رضوی منصوب شد (۸ اردیبهشت ۱۴۰۴) افزایش مقاصد پروازی زائران ایرانی در حج تمتع ۱۴۰۴ | فرودگاه طائف اضافه شد جانبازان اعزامی به سفر حج، فرهنگ دفاع مقدس را ترویج دهند دهه کرامت ۱۴۰۴ با طعم کتاب | رونمایی از آثار تازه رضوی شروع جشن‌های دهه کرامت به تعویق افتاد درس‌هایی از نهج البلاغه | در ستایش امنیت نمایش قرآن منسوب به امام‌رضا(ع) در موزه ملک طی ایام دهه کرامت ۱۴۰۴ جشن میلاد حضرت معصومه (س)، ویژه بانوان اردوزبان ۹ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴ در حرم مطهر رضوی برگزار می‌شود کانون‌های فرهنگی و هنری مساجد می‌توانند محلی برای تربیت سفرای قرآنی باشند بخش ویژه «اینستا قرآن» به جشنواره قرآن و عترت دانشجویی افزوده شد آغاز مرحله استانی سی‌اُمین مسابقات قرآن و عترت فراجا از ۱۵ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴ اهدای «نشان ملی مودت» در همایش ملی بزرگداشت امامزادگان در دهه کرامت ۱۴۰۴ «سه‌شنبه‌های تکریم از جامعه ایثارگری» و پیشنهاد آن به عنوان ثبت روز ملی ائتلاف جهانی مساجد در دفاع از مسجدالاقصی
سرخط خبرها

لحظه  ناب سلام

  • کد خبر: ۱۸۳۴۳۸
  • ۱۹ شهريور ۱۴۰۲ - ۱۵:۳۹
لحظه  ناب سلام
چشمم که به گنبد طلا از خیابان امام رضا (ع) افتاد؛ دیگر نفهمیدم چه شد. حالا چهل روز است، فرصت سلام ندارم. امکانش را ندارم که جایی بایستم، دست به سینه ادب بگذارم و رو به حرم به آقا سلام بدهم.

آن قدر دورم که هر قدر اطرافم را نگاه کنم اثری از گنبد طلا نیست. تازه می‌فهمم که مشهد غنیمت است، هرجایش که باشی کافی است کمی برگردی چپ و راستت را نگاه کنی تا چشمانت بیفتد به گنبد زرد طلا.

شب آخری که مشهد بودم، همین طور گیج دلتنگی و خداحافظی‌ها بودم و تازه دستان مادر بزرگم را بوسیده بودم و با او خداحافظی کرده بودم که راننده «آردی یشمی» کاری کرد که کمتر راننده‌ای در مشهد این کار را می‌کند. همین که فلکه برق را رد کرد به جای اینکه برود سمت چهارراه نخریسی یکهو پیچید سمت حرم تا از چهارراه دانش برود ۱۷ شهریور.

چشمم که به گنبد طلا از خیابان امام رضا (ع) افتاد؛ دیگر نفهمیدم چه شد. حالا چهل روز است، فرصت سلام ندارم. امکانش را ندارم که جایی بایستم، دست به سینه ادب بگذارم و رو به حرم به آقا سلام بدهم.

چندباری جست وجو کرد م؛ «زیارت مجازی حرم»، اما فایده نداشت. برای حرم و زیارت، مجاز معنا نمی‌دهد، حرم را باید واقعی درک کنی. باید بروی در صحن راه بروی، هی گنبد و پنجره فولاد را ببینی، چشم بدوزی به کاشی کاری ها، به کبوتران، به زائرانی که هرکدامشان رازی در سینه دارند و غرق در دعا هستند. بعد خودت را برسانی روضه منوره. خاطرات کودکی را در دالان‌ها جست وجو کنی، خودت را روبه روی ضریح پیدا کنی.

صدای همهمه جمعیت تو را غرق در راز و نیاز کند. بایستی یک گوشه کنار آن کاشی کاری‌های آبی و زل بزنی به ضریح که آدم‌ها حاجتشان را گره زده اند به آن و با خدا حرف بزنی. حرم مجازی فایده ندارد. حرم را باید با همه وجودت درک کنی. باید اذن ورود بگیری و بعد نتوانی دل بکنی.

حالا چهل روز است گنبد را ندیده ام و دلتنگ خورشید خراسانم. دلتنگ مجسمه‌های سلام که هرروز کنارشان می‌ایستادم و به آقا سلام می‌دادم. دلتنگ لحظه‌های ناب سلام.
اینکه آدم تهران باشد و دلتنگ زیارت با اینکه آدم کابل باشد و دلتنگ زیارت، فرق دارد. انگار این کیلومتر‌ها هرچه شمارشان بیشتر می‌شود آدم را دلتنگ‌تر می‌کنند، این وسط تنها چیزی که آرامت می‌کند، یادآوری خاطرات خوش زیارت است.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->